Yeni yıla başlarken ilk yazımı samimiyete ayırmış, samimiyetle başlamıştım. “Samimi işler, samimi dostluklar bulabileceğiniz bir yıl olmasını” dilemiştim.
Halen aynı yerdeyim.
Samimiyetsizliğin kol gezdiği, samimiyetten geçinenlerin gününü gün ettiği günlerde dostlarıma samimiyetten başka ne dileyebilirdim ki?
Samimiyet önemli!
Samimi bir söz, samimi bir itiraf giderek yapmacıklaştığımız şu zamanda o kadar kıymetli ki.
Sahibini belki o kadar zorlamıştır ki size ulaşıncaya kadar.
Bu yüzden sakın küçük görmeyin.
Hele hele hiç aşağılamaya falan kalkmayın.
Hatta çok özelinizde muhafaza edin.
Yaşınız ilerledikçe o kadar çok söz duyuyor, o kadar çok hediyeler alıyor, o kadar çok şeye sahip oluyorsunuz ama o en samimilerin yeri daima bir başka.
Siz samimi oldukça, sizin samimiyetinizi gördükçe samimi geçinenler de çoğalıyor etrafınızda.
Bakıyorsunuz daha dün tanıştığınız, yeni tanımaya başladığınız kişiler bir anda hayatınızın en önemli kişileri olup çıkıyor.
Samimi görüyor, samimi olduklarına inanıyorsunuz.
İnandırıyorlar da sizi!
Bir bakıma, kendiniz gibi görüveriyorsunuz onları.
Sonra az bir tanıdıkça da başlıyorsunuz uzak menzillere yol almaya.
Bir bir bırakarak gidiyorsunuz.
Size ait olan, size verilmiş olan en güzel yanlarınızı.
Buna hakkınız yok!
En güzel hasletleriniz sizin için de, bizim için de çok değerli.
İnsanlık, evren sizden bunları görmeyi isterken, sizden insanlık beklerken sizi başka türlü tanımalarına fırsat vermeyin!
Hakkınız yok, yaşamadan ölmeye.
Samimi gördükleriniz, samimiyetine inandıklarınızla bir dünya kurun kendinize.
Diğerlerinin ise üzerlerinde fazla durmayın.
Hele size zarar vermelerine, sizi sizden çalmalarına asla!
Samimi geçinenler artık büyüdüler, çoğaldılar ve örgütlendiler.
Samimiyetten geçinenlerle doldu ortalık.
Bir işi öğrenmelerine, ilim yapmalarına, ter dökmelerine falan gerek kalmadı.
Süslü sözlerin arkasına samimiyet ifade eden birkaç söz de ilave ederek yayıldılar ortalığa.
El atmadıkları alan, postlarını sermedikleri hiçbir köşe kalmadı neredeyse.
Kimi vatan dedi, ülke dedi, kimi hukuk, demokrasi, barış.
Kimi en mahremimize kadar uzattı ellerini.
Aile dedi, çocuk dedi, kadın dedi.
Onların uzattığı her el, kirletti temiz bildiklerimizi.
İnsanlığından kopardı, özünden uzaklaştırdı ve kısa süre sonra da onlar da tanıyamaz oldular kendilerini.
Ortalık STK’lardan, çoluk, çocuk, kadın, vatan, millet, barış, demokrasi yazan tabelalarla doldu.
Kaç kişi oldukları, kaç kişilik iş yaptıkları şüpheli oluşumlar.
Önemi var mı?
Dostlar alışverişte görsün.
Dışarıdan biri falan baktığında sosyal hayatımız zengin görünsün.
Ne kadar çok örgütleri var desinler, duyarlı toplum desinler, aferin desinler vesaire vesaire.
Haksızlık da etmeyelim!
Hiç mi işe yaramıyor bu oluşumlar?
Yaramaz olur mu? Bazen yeni yeni yüzlerle tanışmamıza vesile olmuyor değil bu örgütler.
Yeni ve samimiyetten uzak!
Samimiyetten geçinivermiş, cilalanmış, yaldızlanmışlar.
Gözlerimiz kamaşıyor biraz baktıkça.
Parlak, ışıl ışıl çevreye bakmaktan gerçek dostları seçemez oluyor gözlerimiz.
Kalabalıklar içinde sanki el yordamıyla yürür gibiyiz.
Ağır ve ürkek!
Kimdik, böyle miydik, böyle bir dünya için mi yaratılmıştık?
Savrulmaya gerek yok!
Hiçbir şey için de geç değil.
Samimi geçinenleri, samimiyetten geçinenlerin farkına varın yeter.
Yüzünüze yapmacık gülenleri, sizi sizden götürenleri, sizi emellerine alet edenleri, sizin ömrünüze göz dikenleri ne olur uzaklaştırın çevrenizden.
Bana siz lazımsınız!
Dünya sizsiz bir eksik!
Yapaylık sararken her bir yanımızı;
Sizin sımsıcak samimiyetinize ihtiyacı olanlar için kendinizde kalın, kendinize gelin.
Erdal ÇİL
cerdal48@gmail.com